Η εγρήγορση και η διάκριση είναι οι δύο πιο σημαντικές στάσεις – συμπεριφορές,
που χρειάζεται να έχει κανείς, όταν προσεγγίζει την αλήθεια.

Γιατί σήμερα βομβαρδιζόμαστε από συστήματα που δίνουν μυήσεις,
που ανοίγουν τα τσάρκας, που κινούν την γκουνταλίνη…
που αναδομούν το DNA…  που… διδάσκουν πώς να πετυχαίνουμε στόχους…
που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια μέσα από την ταραγμένη γη της εποχής μας.

Στις περισσότερες προσεγγίσεις από αυτές, κανείς δεν μιλά για τους μηχανισμούς τού Είναι μας και τους Νόμους της Φύσεως, ώστε να μπορεί ο μαθητής κατ’ αρχήν να δομήσει μια εικόνα για το πώς είναι φτιαγμένα τα πράγματα. Αλλιώς, πώς μπορεί να κρίνει ώστε να επιλέξει τι θα ακολουθήσει τελικά και τι θα πετάξει, εάν μια  προσέγγιση είναι ασφαλής γι’ αυτόν και αν του ταιριάζει ή όχι…

Αντ’ αυτού, πολλές φορές οι εισηγητές, ειδικά κάποιων καθαρά ενεργειακών πρακτικών,
κάνουν μια αναλογικά μικρή εισαγωγή (σε σχέση με την στόχευση της πρακτικής)
και περνούν σε χειρισμούς. Πολλές φορές, στοχεύουν στην διάνοιξη ενεργειακών καναλιών του δέκτη, χωρίς να έχουν εξετάσει το υπόβαθρό του, χωρίς δηλαδή να έχουν εικόνα αν το σώμα του (φυσικό και ψυχοπνευματικό) είναι ακέραιο, χωρίς ρωγμές, υπερβολές, ανεπάρκειες, μπλοκαρίσματα…

Η γνώση τρέχει μάλλον αποσπασματικά,  και χωρίς απαραίτητα να καλλιεργείται η ικανότητα τής παρατήρησης, τής σύγκρισης, τής εμβάθυνσης, τής λογικής σκέψης, παράλληλα με την βιωματική άσκηση, ώστε να μπορεί κανείς να επιβεβαιώνει κυριολεκτικά και με ασφάλεια αυτό που σπουδάζει.

Ξεκάθαρα κριτήρια συνήθως δεν υπάρχουν, αν το σκεφτεί κανείς. Ο καθένας λειτουργεί κατά βούληση, που κάποιες φορές δεν πηγάζει από καθαρά «νερά»…

Το πρώτο θέμα που εγείρεται λοιπόν στην μαθητεία, είναι το θέμα δασκάλου & δέκτη – μαθητή.

Ποια τα κριτήρια για έναν ορθό δάσκαλο και μια ξεκάθαρη και αποτελεσματική διδασκαλία και ποια τα κριτήρια για έναν έντιμο και ειλικρινή μαθητή...

Σήμερα που η γνώση είναι ανοιχτή και προσιτή σε όλους, τα ερωτήματα αυτά είναι ακόμη πιο καίρια. Υπάρχουν όρια που πρέπει να λαμβάνουμε πολύ σοβαρά υπ’ όψιν και τα οποία
μάς υπαγορεύονται από την ίδια την Ύπαρξη. Όρια που δεν πρέπει να παραβιάζονται.

Και για να μην παρεξηγηθώ, θα αναφέρω ένα χοντρό παράδειγμα, για το τι ακριβώς εννοώ:

Ένα ψάρι δεν μπορεί να ζήσει στην στεριά ή ένας άνθρωπος δεν μπορεί να πάρει φόρα
για να περάσει έναν τοίχο, μόνο και μόνο επειδή έχει ακούσει πως όλα είναι ενέργεια και τα κατασκευάζει ο νους.
Το πιο πιθανό είναι να σπάσει τα μούτρα του, πάνω σε αυτόν.

Γιατί ναι μεν και η επιστήμη σήμερα συμφωνεί με τις εσωτερικές διδασκαλίες,
που λένε πως όλα είναι ενέργεια - qi, αλλά χρειάζεται χρόνων πρακτικής για να μπορεί ένα άτομο να έρθει και ΒΙΩΜΑΤΙΚΑ σε αυτό το επίπεδο, ξεπερνώντας το όριο της συνείδησης, που βλέπει τον τοίχο συμπαγή.
Τότε και μόνο τότε ο νους του θα προβάλλει αυτήν την πραγματικότητα που θα του επιτρέψει να περάσει τον τοίχο.
Ένα μήλο χρειάζεται χρόνο για να ωριμάσει και ο ήλιος χρειάζεται 24 ώρες για να φωτίσει όλα τα τμήματα της γης.

Τα πάντα κινούνται βάσει των Νόμων που κυβερνούν το ίδιο το σύμπαν.

Αλλά τα στάδια αυτά συνήθως ΑΠΟΣΙΩΠΟΥΝΤΑΙ, με έναν μαγικό τρόπο,
αφήνοντας πολλούς από εκείνους, που ειλικρινά γυρεύουν καθοδήγηση, στην  σύγχυση και την αμφιβολία.

Και άλλους...  να συνεχίζουν να επιμένουν, να πάνε γρηγορότερα από αυτό που υπαγορεύει το δικό τους όριο ή το όριο του διπλανού, σπάζοντας τα μούτρα τους και σπαταλώντας τελικά την ενσάρκωση….

Είναι πολύ ελάχιστες οι αληθινές διδασκαλίες και οι δάσκαλοι που σέβονται και ακολουθούν τους Νόμους, αλλά ευτυχώς υπάρχουν και τους ευγνωμονώ!

Βάσει αυτών θα συνεχίσουμε, πλέον και ό,τι προλάβουμε…
Έτσι κι αλλιώς η Ζωή είναι αιώνια και η γνώση δεν τελειώνει.
Το ίδιο και η Σοφία και η Αγάπη.

Μείνετε συνδεδεμένοι  και μοιραστείτε ελεύθερα…