Ήταν τόσο πολλά όλα αυτά που επιχειρούσα (και ακόμη επιχειρώ να διαχειριστώ),
που συνειδητά άφηνα πίσω τα newsletters και την επικοινωνία.

Αλλά εδώ και 2 – 3 μέρες άκουσα πάλι να ακούω αυτήν την μικρή φωνή μέσα μου που άρχισε να με παροτρύνει… : «Ανανέωσε την ενέργεια με τους ανθρώπους, ανανέωσε την σύνδεση». Αυτό λοιπόν, θα είναι ένα πιο εκτεταμένο μήνυμα προς εσάς,
μαθητές, γνωστούς και άγνωστους συνοδοιπόρους...

Το τελευταίο διάστημα, όλο το παρελθόν μου διαλύεται για να ανασυντεθεί.
Κάτι που, απ’ ότι φαίνεται, συμβαίνει στους περισσότερους την εποχή αυτή. Είτε το συνειδητοποιούμε, είτε όχι.

Τα γεγονότα μοιάζουν να μην έχουν καμμία ροή, ενώ απαιτήσεις ξεπηδούν διαρκώς από το πουθενά.
Υπάρχει η δυσκολία του παλιού που καταρρέει, χωρίς από την άλλη να υπάρχει ξεκάθαρη οπτική για το πού πάνε ακριβώς τα πράγματα.

Πώς διασχίζω εγώ αυτό το δύσκολο ποτάμι; Βελτιώνοντας, διορθώνοντας, μετασχηματίζοντας….

Εξετάζω τον νου μου διαρκώς και ασκούμαι στο να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου.
Ασκούμαι στο να μετασχηματίζω κάθε δυσλειτουργικό συναίσθημα.
Ασκούμαι στο να μην κρίνω, να μην βάζω ταμπέλες στα πράγματα.
Απλοποιώ.
Έπαψα να παλεύω να ικανοποιώ ανθρώπους που μου είναι σημαντικοί.
Όποιον αγαπάς, τον αγαπάς, ακόμη κι αν φύγει. Κι όποιος σ’ αγαπά αληθινά, σε αγαπά, όπως κι αν είσαι…

Ό,τι με στεναχωρεί, ασκούμαι να το αντέχω και να μην το αποφεύγω. Ασκούμαι, στο να αντέχω να το ξεδιπλώνω.

Την εποχή αυτή δεν βάζω στόχους. Αφουγκράζομαι και ακολουθώ ό,τι αναπαύει την καρδιά μου.
Αφουγκράζομαι την Γη, τον Ουρανό… εσένα, εκείνη, εκείνον, εκείνο….
Τις αλλαγές.

Κάθε μέρα πάω εκεί που νιώθω… Κάνω ό,τι προκύπτει, ό,τι χρειάζεται.
Χαιρέτησα το παλιό μου σπίτι, αφού ολοκλήρωσα το βιβλίο του yi jing, μέσα σε αυτό.
Ίσως το πιο σημαντικό απ’ όλα όσα έχω κάνει.
Νέα πράγματα έρχονται στο προσκήνιο.
Κοιμάμαι πλέον τα μεσημέρια… Κοιμάμαι περισσότερο, επειδή κάνω περισσότερα.

Ασκούμαι στο να είμαι στο «Τώρα», γυρίζοντας πίσω, προς τον επιβραδυνόμενο χρόνο μου. Επιστρέφοντας προς τον αληθινό μου εαυτό.

Διανύουμε μια διαφορετική εποχή.
Η συλλογική μας συνείδηση αλλάζει.
Παύει να είναι συλλογική ακριβώς.

Τα πράγματα θα είναι πολύ διαφορετικά για τον καθένα…

Θα μπορεί ο καθένας να καλωσορίσει την δική του Νέα Εποχή!

Αυτή που αργά ή γρήγορα θα συνειδητοποιήσει πως ο ίδιος πλάθει…

Εύχομαι καλό δρόμο, καλή Δύναμη, Αντοχή και Θέληση. Εύχομαι φως και Διάκριση.

Αγάπη….

Σοφία.